Op een kale heuvel vlakbij Málaga ligt een enorm huis er ietwat verlaten bij. Het is echter niet zomaar een huis, maar het gammele restant van wat ooit een imposante villa was.
Een villa die toebehoorde aan één van de meest invloedrijke families die Málaga ooit heeft gehad. Over deze villa, El Cortijo Jurado, is al jaren veel te doen. Het schijnt er te spoken. Regelmatig waagden groepjes jongeren uit de omgeving zich in het vervallen gebouw om met eigen zintuigen te ervaren dat de enge verhalen klopten.
Ruim een eeuw geleden tinkelden tussen de nu desolaat aandoende, okergele muren kristallen glazen wanneer door leden van de familie Heredia werd geproost op alwéér een lucratieve zakelijke deal.
Echter ieder huis kent zijn kruis en onder Cortijo Jurado zouden kelders gelegen hebben, met elkaar verbonden door tunnels, waar de zwarte schapen van de familie Heredia rituele, satanische moorden zou hebben gepleegd op kleine meisjes uit de omgeving.
Nu, bijna een eeuw later, zouden de onfortuinlijke geesten van deze tieners vanuit het hiernamaals nog altijd op zoek zijn naar gerechtigheid voor de brute misdaden die zij moesten ondergaan. Althans, zo verhaalt de legende.
Families Heredia en Larios
Aan het einde van de achttiende en het begin van de negentiende eeuw bestond de meest welgestelde klasse in Málaga slechts uit de families Heredia en Larios. Dankzij deze machtige ondernemers behoorde Málaga destijds tot de op één na belangrijkste industriële stad van Spanje.
In 1834 richtte Manuel Agustin Heredia staalfabrieken en ijzersmelterijen op die al snel tot de grootste in Spanje behoorden. Voor het transport van alle productie bouwde Heredia spoorlijnen en Málaga groeide en groeide.
Met zijn goede vriend Martín Larios was Heredia vanuit La Rioja in Málaga beland.Larios werd later groot met de textielindustrie in de stad.
Heredia’s villa
Heredia bouwde rond 1850 – de precieze datum is niet bekend – de indrukwekkende villa met 365 ramen, ruim honderd kamers, een uitkijktoren, twee verdiepingen rond een patio gelegen en een kapel, stallen en koetshuizen.
De bouwstijl was Angelsaksisch met veel gotische elementen. Op de enorme lap grond die bij de villa hoorde werden gewassen gekweekt en werd vee gehouden.
Meerdere generaties Heredia’s bewoonden de Cortijo totdat 75 jaar later crisis na crisis de stad en ook de familie trof en deze gedwongen werd het huis te verkopen aan de familie Larios.
De legende
Voor de verschrikkelijke verhalen die over de familie Heredia de ronde doen zijn tot op heden geen enkele sluitende bewijzen gevonden. Slechts de subjectieve ervaringen van mensen die ooit voor de familie werkten, de dorpelingen en hun nageslacht en de ervaringen van hen die het in latere jaren waagden het ‘gevaarlijke pand’ te betreden.
De familie zou tot een satanische sekte behoren die rituele moorden pleegde. Dertig jaar lang (van ongeveer 1890 tot 1920) verdwenen er met enige regelmaat meisjes tussen de twaalf en achttien jaar uit de omgeving van de villa en voornamelijk uit het dichtbij gelegen dorpje Campanillas.
Onder valse voorwendselen zouden zij door leden van de familie naar de Cortijo zijn gelokt waarna er nooit meer iets van hen werd vernomen.
De meisjes zouden in de catacomben van de villa op gruwelijke wijze seksueel zijn gemarteld met martelwerktuigen die nog uit de Spaanse inquisitie stamden en vervolgens vermoord. Hiervan zijn slechts mondelinge verklaringen te vinden. Nergens in gemeente- of politiearchieven is hier iets over terug te vinden.
De stoffelijke resten van de meisjes zouden nog steeds ergens onder de Cortijo begraven moeten liggen. Het toneel voor de brute misdaden zou een tunnel geweest zijn die onder Cortijo Jurado zou beginnen om twee kilometer later uit te komen onder het huis van de familie Larios.
De tunnel moet volgens overlevering in elk geval nog bestaan hebben tot de jaren vijftig van de vorige eeuw. Na het definitieve einde van de twee dynastieën werden de ondergrondse vertrekken op zodanige wijze afgesloten dat het niemand daarna meer is gelukt een spoor van de ondergrondse wereld terug te vinden.
Op de schaars beschikbare bouwtekeningen van de Cortijo is niets terug te vinden van een tunnel of andere ondergrondse vertrekken. Over de mate van betrouwbaarheid van de bouwtekeningen bestaan echter twijfels omdat Manuel Agustín Heredia niet over de vereiste bouwvergunningen beschikte.
De ervaringen
Op internet bestaan tientallen websites en blogs waar mensen na een bezoek aan het ‘spookhuis’ hun ervaringen uitwisselen. Er zijn zelfs Malagueños die zich tot doel hebben gesteld het mysterie op te lossen.
Op deze sites staan ook foto’s waarop achter ramen of in hoeken van vertrekken vage vlekken of schaduwen zijn te zien. Deze zouden volgens de makers het bestaan van de geesten van de meisjes of kwade lieden van de familie bewijzen.
Het gemeentearchief van Málaga werd door diverse belangstellenden nageplozen en journaliste Rosa María Padilla nam zelfs een helderziende mee naar de plek. Deze werd al snel zó bang dat ze er als een haas vandoor ging.
Vrijwel elke dorpeling uit Campanillas heeft wel een verhaal over de villa. Bijzonder en tot nadenken stemmend is wel dat al die verhalen niets te maken lijken te hebben met de realiteit maar slechts met bizarre werelden en ook sterke overeenkomsten vertonen.
Er werden schaduwen achter een van de honderden ramen waargenomen, ronde lichtvlekken gezien of zelfs geluiden gehoord die varieerden van gegil dat onder de vloer vandaan leek te komen tot duidelijke uitspraken als ‘que’ (wat), ‘soy yo’ (ik ben het) en ‘hola’ (hallo).
Ene Juan vertelt over een heuse conversatie die hij had met een geest die zich bekendmaakte als Elena en vertelde dat zij slechts twaalf was toen ze de meest verschrikkelijke pijnen leed om kort daarop vermoord te worden.
Ze werd vier meter diep onder de patio begraven in het gezelschap van nog meer resten van jonge meisjes. Na dit ijzingwekkende relaas vroeg Juan haar een signaal te geven, waarop de ‘gids’ van hun groepje een paar minuten volledig verlamd was en het geschrokken groepje zich vervolgens zo snel mogelijk uit de voeten maakte.
Manuel Martin, nu ver in de zeventig, wist ruim vijftig jaar geleden de toen nog bereikbare tunnel in te komen. Zijn vrienden haakten op het laatste moment af en Manuel’s nieuwsgierigheid bracht hem ondanks zijn angst toch naar binnen. In zijn eentje.
Via een van de paardenstallen wist hij een ventilatiegat binnen te komen. Op zoek naar een doorgang naar de patio ontdekte hij een toegang tot de lege wijnkelder.
Nerveus – hij wist natuurlijk van alle verhalen – opende hij het kelderluik, daalde een houten trap af en kwam terecht in een ronde ruimte waar hij onmiddellijk een drukkend gevoel op zijn borst voelde.
Hij richtte zijn zaklamp op de andere kant van de ruimte. Het daar aanwezige schouwspel benam hem de adem. Op een vloer bedekt met plavuizen zag hij geïmproviseerde graftombes staan omringd door apparaten die sterk deden denken aan roestige martelwerktuigen, met scherpe stalen punten en boeien.
Midden op de vloer zag hij een hoopje met – zeer vermoedelijk – menselijke botten en iets verderop een schedel waar heel luguber nog lang, zwart haar aan zat.
Zeventig jaar later ziet Manuel nog bleek als hij erover vertelt. De kater die hij overhield aan het bezoek duurde lang. Niemand wilde hem geloven en niet lang nadat het hem gelukt was de tunnel in te komen was deze plotseling verborgen om nooit meer tevoorschijn te komen.
Op een ander moment verzakte de weg vlakbij de villa twee meter toen er een vrachtwagen met bouwmateriaal overheen reed. Nieuwsgierigen werden snel verwijderd en het gat werd zo snel mogelijk weer volgestort.
Het lijkt erop dat de plaatselijke overheid niets wil weten van deze ‘onzin’. Het kan zijn dat het niet gewenst is dat een belangrijk deel van de geschiedenis van Málaga zo wordt bezoedeld.
Mogelijk is ook dat de autoriteiten geloven dat de vreemde lichtvlekken, schaduwen en de geluiden producten zijn van fantasievolle geesten. Deze zouden door niets anders worden geproduceerd dan door bewegingen in het oude materiaal waaruit het pand bestaat, in combinatie met effecten van de vele elektriciteitsleidingen die er vlak langs lopen.
Hotel Mirador
Cortijo Jurado kreeg, na jaren leegstand, in 2001 een nieuwe eigenaar. Projectontwikkelaar Grupo Mirador kocht de villa en het bijbehorende terrein. De aankoop getuigde van lef óf van volledig ongeloof in bovennatuurlijke verschijnselen.
Het plan was om de villa zo rond 2010 getransformeerd te hebben tot een groot, luxe hotel met 220 kamers, tientallen conferentiezalen en een tuin met zwembaden.
Opvallend is dat volgens de toenmalige plannen de Cortijo zelf zou worden gerestaureerd en plek zou gaan bieden aan het management, de receptie en de vergaderzalen. Het hotel zou naast de oude villa verrijzen.
Liggen toch de spookverhalen over de legende ten grondslag aan deze indeling? Bij navraag aan de huidige eigenaar wordt dit onmiddellijk hardnekkig ontkend.
Duidelijk is wel waarom het bedrijf de villa ondanks haar dubieuze imago kocht. Commercieel gezien bestaat er in de omgeving van Málaga geen aantrekkelijker locatie. Centraal gelegen tussen het Palacio de Congresos van Málaga, de Universiteit van dezelfde stad, het vliegveld en het Parque Tecnológico, zou het hotel vooral zakelijke klanten aantrekken.
Grupo Mirador raakte echter betrokken bij een fraudeschandaal waardoor de twee eigenaren Enrique en Leopoldo Faura gevangenisstraf en omvangrijke boetes boven het hoofd hangen. Het vijfsterrenhotel werd nooit afgebouwd en er heet zich ook nog geen nieuwe ondernemer gemeld die wel heil in het project ziet.
Slechts de skeletten van de eerste bouwfase herinneren aan de destijds zo moedig lijkende plannen. Nog steedss weet niemand of de dolende geesten van de tienermeisjes eindelijk rust hebben gevonden.
© MeerSpanje.nl/Else Beekman
B&B Finca Serrato in Malaga 